Ey benim divane gönlüm,
Sen ki bir damlayla tufanı söndürmeye kalkarsın,
Bir bakışla geceyi sabaha bağlarsın,
Bir kelimeyle dağları yerinden oynatırsın ama
Bir nankörün yüreğine merhamet işleyemezsin…

Şeytana bismillah dedirtemezsin,
Çölü bir sürahi suyla yeşertemezsin,
Kurusun diye beklediğin yaraların
Geceden alacaklıdır, gündüzden borçludur;
Sen yine de sabırdan çadır kurarsın kendine
Ama bazı yüzlerin gölgesi,
Gündüzün ortasında bile karanlıktır…

Demiri ısıtıp döversin, döktüğün ter umut olur,
Yara alırsın, sızıların birikir,
Her kaybedişte insan olduğun aklına gelir
Ama nankörün bakışı hep eksiktir, hep yarımdır,
Hatta bazen yaradan daha keskindir.

Ey benim çileye meyyal gönlüm,
Sen ki kırlangıç gibi dönersin yuvana,
Yıkılmış, bozulmuş, talan edilmiş olsa bile
Bir umut kabuğu bırakırsın kenarında.
Sen ki suskunluğu dua,
Uzaklığı sevda,
Sitemi de vefa sayarsın.

Ama unutma…
Nankör,
Kendi kalbini bile taşıyamayan kimsedir.
Yükün ne olursa olsun seni taşımaya gücü yetmez;
Sen ona ömrünü dersin,
O sana yokluğunu…

Ey gönlüm,
Gecenin başını okşayan rüzgâr gibi ürperirken
Kendine bir söz ver bu defa:
Kim seni eksiltiyorsa,
Ona tamamlanmaya çalışma.
Kim seni görmüyorsa,
Gölgene bile değmesine izin verme.

Çünkü bazı kapılar dua ile açılır,
Bazı kapılar kader ile kapanır,
Bazı kapılarsa insana rağmen kilitlidir…

Ve sen gönlüm,
İyi bilirsin ki:
İnsan yanına aldığını değil,
Yoluna kattığını büyütür.
Sen yoluna ışık serp,
Ama küle dönenlere üfleyip can vermeye çalışma…

Varsın dünya anlamasın seni,
Varsın yarım bıraksın kelimeler,
Sen yine de adamlığına söz geçirsin,
Yine de gönlünü incitme gönlünle.

Unutma divane gönlüm:
Nankör düzelmez,
Ama sen düzelirsin…
Sen her seferinde küllerinden yeniden
Bir insanlık kurarsın.

Kadir TURGUT