Bilmiyorum bunca yaptığına
Hangi kapı açılır?
Hangi su temizler seni,
Hangi rüzgâr taşır üzerindeki karanlığı?
Adını anınca bile titreyen kalpler var ardında,
Gözlerinin gölgesinde saklanan onlarca yutkunamayan çığlık…
Bilmiyorum…
Hangi muhakeme paklar insanı
Böylesine hoyrat bir dilden,
Böylesine zehir bir niyetten sonra?

Bu kadar vicdansız olup da
Kim bilir kaç can yaktın sen…
Bir yangının külüne döndürüp,
Sonra da “Ben ne yaptım?” edasıyla dolaştın şehir şehir…
Oysa iyi bilirsin,
En ağır suçları işleyenler bile
En hafif yüzleri takar kalabalığa.

“Mahkeme-i suğra”da
Kaç kurban affettirir seni?
Kaç gözyaşı kapatır dosyana çizilen kırmızı çizgiyi?
Kaç yürek, “Hakkım helal” diyecek kadar
İçi geniş, özü temiz kalmıştır hâlâ?
Ben bilmiyorum…
Belki de artık kimse bilmiyor.

Çünkü senin gittiğin yerlerde
Toprak bile dile gelmez olmuş,
Çiçek bile açmaktan çekinmiş.
Her adımın bir kırılma,
Her sözün bir yara,
Her bakışın bir hesap gibi durmuş insanların önünde.

Ve biz…
Biz susmayı öğrendik artık,
Yüreğimizde kabuk bağlamış cümlelerin
Sökülmeyen dikişlerini taşımayı.
Sana benzeyenlere karşı
Bir adım geri durmayı,
Seni andıran her nefesi
Kapıya bırakmayı öğrendik.

Ama sen…
Sen hâlâ kendini temize çıkaran bir bahane arıyorsun,
Hâlâ geceyi suçluyorsun,
Gündüzü eksik bırakıyorsun.
Bilmez misin?
İnsan kendi kalbinden kaçamaz,
Kader en çok içi karanlık olanı takip eder.

Bilmiyorum…
Belki bir gün,
Bir yüzleşme anında,
Ağzından dökülen tek bir “pişmanım”
Bütün susturduklarını rahatsız eder.
Belki affetmezler,
Belki duymak bile istemezler…
Ama sen yine de o kapının önünde beklemek zorunda kalırsın.

Çünkü insan,
Kurduğu cehennemi en sonunda kendi sırtında taşır.
Ve senin taşın da ağır,
Yolun da uzun,
Gözlerinin karası da hâlâ taze.

Bilmiyorum…
Hangi kapı açılır sana,
Hangi su temizler,
Hangi dua kabul eder?
Ama bildiğim bir şey var:
Her insanın bir hesabı vardır bu dünyada,
Ve senin defterin…
Senin defterin kolay kolay kapanmaz artık.


Kadir TURGUT