Aşkın kabuğu çatladı,
içinden kızıl bir sarmaşık sızdı.
Gök kurusu ağıt,
güneşe asılır.
Tuzlu bademle öğlenin keskin tuzu,
kaburgada budaklanan sancının izi.
​



Kör kuyu, susta bekleyen bir hicrandır şimdi,
gül kuşları uçamaz
somunun ikrarı, nane
kokusundan mahrum.
Dellenmiş bir rüzgar sarar kumları,
suhuf gibi uçar Yunus’un edası.
​



Gece, içinde bir fırtına kabarır,
incik bir sürme, yeşil yârenin gözbebeğini sızlatır.
Çeperi aştı limon çiçekleri...
Sordum:
Anızda göçen aşkı anla.
​



Ey sevgili,
aşkın düz yolunda bir ağ var.
Göğsünde sancının ağıtı, tam yara.
Visalin teninden düşen sarı bir dize,
bulanık günün iplik iplik
dokuduğu lehçede asılı.
​



Türkü, ılgıt bir uykuya yatar rahatın gövdesinde,
kökünden biçer sessizlikle unutulmuş cehennemi.
Sus.
Çobanın ıslığı yükselir göğe,
Dev bir sandıkta, dermanı bilen bir ilik




....