Olur da görüşemezsek,
ölür de söyleyemezsek,
ben seni harbiden çok sevdim…
Belki de bu yüzden, içimde hâlâ sızlayan bir boşluk var;
dokunsan, en derin yerimden kanıyor adın.

Sen hiç bilmedin,
ben seni sustuğum her cümlenin altında sakladım.
İtiraf edemedikçe büyüyen bir sevdaydı bu:
Hani geceleri uykumdan uyandıran,
hani kalbime sığmayıp avuçlarıma taşan,
hani sensizliği bile senin kokunla süsleyen cinsten…

Kendime sordum dün gece;
“Bir insanı bu kadar sevmek normal mi?”
Normal olmasın zaten…
Normal olsa sana benzemezdi,
sana benzeyen hiçbir şey de sıradan olmazdı.

Bazen düşünüyorum,
ya bir daha hiç yolumuz kesişmezse?
Ya yıllar beni senden uzaklaştırırken,
seni kalbimde tutma gücümü de çalarsa zaman?
Korkarım…
En çok da seni unutabilecek kadar yaşlanmaktan.

Oysa unutmam bilirsin,
ben dün olanı bugün hatırlayanlardan değilim;
ben bir kere sevince,
ömrünün sonuna kadar kalbini açık tutanlardanım.
Sana kapımı değil,
kaderimi araladım ben.
Sen geldin diye bahar oldu içimde
ve sensiz geçen her gün,
kışın en soğuk gecesine dönüştü.

Hatırlıyor musun?
Bir gün “gidersen alışırım” demiştin.
Ben o gün sustum.
Alışmak kelimesi sensizliğe yakışmadığı için,
ayrılığı senden duymaya yüreğim dayanmadığı için…
O an anladım ki,
sevdiğin biri giderse,
insan alışmaz…
Sadece eksik yaşamaya mecbur bırakılır.

Belki söyleyemem sana bunları yüz yüze,
belki sesim titrer,
belki gözlerimden dökülen yaşlar cümlelerimin yerini alır.
O yüzden yazıyorum…
Kağıt anlar beni,
kelimeler saklar.

Ama sen,
sen ne zaman aklıma düşsen,
içimde tarifsiz bir yangın başlıyor.
Sanki biri kalbime dokunuyor,
sanki içimde yıllardır söyleyemediğim bir söz
boğazıma düğümleniyor:
“Gitme…”

Gitme, çünkü sensizliğin ağırlığı
omuzlarıma fazla.
Gitme, çünkü sen varken
hiçbir karanlık korkutmuyor beni.
Gitme, çünkü seni kaybedersem
ben kim olduğumu unutacağım.

Ve gün gelir,
olur da yine görüşemezsek,
ölür de söyleyemezsek…
Bilsin dünya;
ben seni harbiden çok sevdim.
İnsan bir kere severmiş ömründe gerçekten,
ben onu da sana harcadım.

Eğer bir gün dönersen,
kalbimde bıraktığın yer hâlâ sıcak…
Eğer dönmezsen,
seninle dolu yarım bir hayatı
tam bir aşka tercih ederim.

Çünkü ben,
senden sonra varlığıma "ben" demeyi bile unuttum.
Sana son bir cümle bırakıyorum bu yüzden:

“Sen gitme diye yazdığım tüm şiirlerde,
hep sana kalmaya yer var.”



Kadir TURGUT