Kasımdayım…
Rüzgâr soğuk, ama ben yanıyorum hâlâ,
Bir adın var dudaklarımda
İlacı yok, ama her dert onunla başlıyor.


Doktorlar çaresiz bu kalbe,
Aşkı ölçen bir alet icat edilmemiş daha.
Ben seni reçetesiz içtim,
Gözlerinden, bir yudumda…


Bir doz özlem,
Bir doz sessizlik,
Biraz sen, biraz hiçlik…
İçimde yan etkisi olmayan tek şey,
Seninle yanmak.


Ne yazsam, ne anlatsam eksik kalıyor.
Oğlak sabrım bile çözemiyor bu duyguyu,
Çünkü sen,
Disiplinle değil, delilikle sevilirsin.


Beni uslandırmadı hayat,
Ama sen bir bakışla susturdun.
Aklım “git” dedi, kalbim “bir kez daha” fısıldadı.
Ve ben bir daha, bir daha seni içtim.


Kasım göğünde bulutlar ağlarken,
Ben seni düşünerek ısındım.
Yalnızlık da bir ilaç bazen,
Ama senin yerini tutmuyor hiçbir doz.


Senin adın yazıyor içimde,
Kırmızı reçeteler gibi tehlikeli,
Ama vazgeçilmez.
Bir yanım doktor gibi uyarıyor beni,
Diğer yanım hastası senin gözlerinin.


Senden geçmeyi öğütlediler,
Ama kimse tarif etmedi bu kalp ağrısını.
Bir Oğlak dayanır, derler
Ama senin yokluğuna değil.


Ben seni saatle değil, nefesle ölçtüm.
Dakikalar seninle güzel,
Yokluğun ise ömürlük bir ceza.
Ve ben her gün yeniden yanıyorum,
Adını andıkça
Bir ilaç gibi, bir zehir gibi.


Yorgunum ama pişman değilim.
Çünkü aşk dediğin,
Bazen en ağır hastalığın adı olur.
Ve ben,
İyileşmek istemiyorum.


Senin sesin,
Gecemin nabzını tutan bir melodi gibi.
Söyle, hangi eczanede satılır senin gülüşün?
Hangi reçetede yazabilir bir doktor,
“Kalbi bu kadınla atıyor” diye?


Ben seni kasım kasım içime çektim,
Yandım, ama sönmedim.
Çünkü her yanıkta bir iz,
Her izde bir “sen” kaldı benden.


Şimdi biliyorum:
Bu aşkın tedavisi yok.
Ne unutturur, ne dindirir.
Çünkü sen,
Kalbimin reçetesiz ilacısın.