​



Ey vâ-esir gönlüm,
dağılırken zamanın aynası tozlu bir sisle,
Kayıp mühür, dilsiz yemin,
Mor Erguvanlar namına serilmiş gülgûn seccadesi...
Yedi kat göğün duası dökülür tesbihimden.
​



Yâre değmiş heceyle yürürken derûnî sızım,
Göğün gamı düşer kalbimin kederli kubbesine
Mevsim-i elem,
Sessizliğin iniltisi gibi süzülür dudağımdan.
​



İçimden geçer bir kervan:
Gurbet renginde atlar, semerinde suskunluk
Ve nâmerd heveslere düşmemiş
Bir beyit kalır geriye
Feleğe terk edilmiş.
​



Ey Dildâr!
Yokluğun atlasında sürülür mazmun,
Ne hayalin hududunda ne ehl-i mecâzda karşılığı yok
Bir “can” ki,
Hakikatin o son anında târûmar.
​



Hâne hâne dökülür yüreğimden,
Her kıvrımı zamandan çalınmış bir hâtıra-i pervane
Uçurur beni,
Kaderin fısıltısı olan meçhûl rüzgârın sözüne tutunarak.
​



Bağrımda açan ne varsa,
Ki hep eksik, hep yarım kalır
Bir “ah” düşer geceye,
Kalbimin korlu nefesi,
Lafzın ötesinde, hâlde.
​



Ben ki kelâmda bir zerre,
Kalemde fakir,
Bir tebessüme
Ruhumla adayan seyyâh-ı melâl...
Ruhuma devrolmuş suskun bir yüklem.
​



Ey sevgili, Ey cananın yâri!
bir söz bırak ki geriye,
Dağlar bile ağlasın üzerine
ta yürek dediğin bu köhne hâne,
bir “lâ” sözüne mecâl bulmasın


....