Ey rahmetin gölgesi,
Ey karanlığın içindeki nur,
Ey her şeyin özündeki ses…
Sen bana bir sır fısıldadın bu gece:
“Her şey geçer,
Ama sevgi kalır.”
Ve ben o sözde eridim,
Bir su damlası gibi…
Toprağa döküldüm,
Ruhuma yeşil bir filiz doğdu.
Artık biliyorum,
Yaşamak —
Toprağın sabrı kadar sessiz,
Suyun akışı kadar teslim olmaktır...

Sabah yaklaşırken,
Gökyüzü bir dua gibi açılıyor.
Kuşlar uyanıyor,
Ama ben uyumuyorum.
Çünkü ben geceden öğrendim:
Uykudan değil, uyanıştan doğar huzur.
Ve uyanmak bazen
Gözlerini açmak değil,
Kalbini görmektir...

Ey gece,
Seninle başladım bu yolculuğa,
Ve seninle bitiriyorum.
Ama bil ki,
Bu bitiş bir son değil,
Bir doğuşun habercisi.
Artık karanlıktan korkmuyorum,
Çünkü karanlık benim kardeşim.
Artık sabahı beklemiyorum,
Çünkü sabah içimde doğuyor.

Şimdi bir dua mırıldanıyor toprağın kalbi:
“Ey insan,
Sen ne arıyorsan,
O da seni arıyor.”
Ve o an anlıyorum:
Arayanla aranan,
Aynı ışığın iki yüzüymüş.
Ben Rabbimi ararken,
O zaten beni bulmuştu.
Ben sustuğumda,
O zaten konuşuyordu...

Ey gece,
Ey sabahın eşiği,
Ey kalbimdeki sükûnetin sahibi…
Sana şükürler olsun.
Beni kendimden geçirip
Sana getirdiğin için.
Beni kelimelerden arındırıp
Sessizliğe bürüdüğün için.
Artık ne bir soru var içimde,
Ne bir korku.
Sadece bir huzur:
“Ben O’nunla, O bende.”

Ve güneş doğuyor şimdi,
Ama o bildiğin güneş değil.
Işık gökten değil,
İçimden doğuyor.
Her nefes bir secde,
Her bakış bir şükür.
Ve ben artık biliyorum:
Gecenin içindeki karanlık,
Işığın doğum yeridir...

Ey gece,
Senin kalbinde öğrendim ben
İnsanın kendi ilahisini.
Artık korku yok,
Artık uzaklık yok,
Artık “ben” bile yok.
Sadece “O”.
Sadece O’nun varlığı,
O’nun rahmeti,
O’nun huzuru...

Ve işte şimdi,
Bir çocuk gibi saf,
Bir toprak gibi sessiz,
Bir su gibi berrağım.
Ey gece,
Ben senden öğrendim
Yeniden insan olmayı...

Artık sabah doğdu,
Ama gece bitmedi.
Çünkü geceyi sevenin kalbinde
Hiç bitmeyen bir sabah vardır.
Ve ben o sabahın içindeyim şimdi,
Her şeyin susup,
Yalnızca sevginin konuştuğu yerde...

Ey gece,
Sana yemin olsun:
Ben artık karanlıktan korkmam.
Çünkü karanlığın içinden
Işığa çıkan yolun adıdır “inanç”.

Ve bu şiir —
Bir duanın içinden doğan sessiz bir yankı —
Senin huzuruna ulaşan
Bir kalbin haykırışıdır...

Erol Kekeç/07.10.2025/Namazgah-Çamlıca/İST