Bazı ölümler ne tam siyahtır, ne de bembeyazdır.
Arada bir yerde yarım kalmış bir itiraf gibi soluktur.

İşte insan bazen o griye doğru yönelir.
Ne karanlığın mutlak kucağına atılmak ister,
ne de ışığın acımasız berraklığına maruz kalmak.
Kaşınan bir huzursuzluk gibi içini kemiren soruların cevapsızlığıyla yürür kendi sessizliğinde.
Belki de bu yüzden gri bir ölümün beyazını seçer ki,
tam olarak neye yenildiğini bile bilmek istemez.

Ruhun geçitlerinde kanat çırpan o vahşi yalnızlık,
suskunluğun içinden geçen bir haykırıştır.
Zamanın kurumuş dallarında hiç açmamış bir çiçek gibi bekleyen cümleler vardır.
Her sözcük kendini bir nehrin kıyısında unutulmuş bir göçmenin dudağına iliştirir.
Konuşmazlar, çünkü konuşmak anlam yüklemektir.
Oysa anlam, ne ağır bir yüktür suskunların omuzlarında.

Bu toprakta, hastalıklı bir hasretin yüzümüze vurduğu silüetlerle yaşıyoruz. Yağmurun es geçtiği bahçelerimiz var.
bir gün bile sulanmamış, bir tebessümle bile serinletilmemiş anılar.

Göğü hor gören eller, toprağın öfkesini unutmuştur.
Artık ne göç bir hicret, ne de gece bir doğumdur.
Zaman, taş kesilmiştir.
İşte o taşın içinden hâlâ bir çiçek çıkarmaya çalışıyoruz.

Çekilmiş perdeler ardında kalmış gözlerimiz. Gözü dönmüşlerin diyarında yol ararken, ruhumuzun ayakları çoktan yara bere içinde kalmıştır.
Kimse, kimsenin nehrine varamıyor.
Çünkü herkes kendi suskunluğunun içinde boğulmuş.
Aşksızlık ekilmiş gönüllere.
Sevmenin değil, terk etmenin bir geleneğe dönüştüğü zamanlardayız.

Şimdi sakince sormak gerek.
Hüsranı olamamış bir istilada neyin savaşını veriyoruz biz?
Yenilgi, bazen direnişin bile önüne geçiyor.
Çünkü cesaret bile artık yorgun düşmüştür.

Çaresizlik, bir mızrak gibi saplanıyor kalenin son suruna.
Hissizlik ise o kalenin anahtarı olmuştur çoktan.
Biz içten içe tükenirken, anlamı yitmiş bir terk edişin mırıltısıyla baş başa kalmışızdır.

Geriye kalan sadece bir kaşınma hissi
ve gri bir ölümün beyazını seçen bir ruhun son kıpırtısı belki de.

Eyvallah
En içten tebrikler.