Yaşarken muhtacız acının varlığına,
Kabirde de yanıyoruz acının yokluğuna,
Bir itibar için insanlığımızı unuttuk,
Belki de hiç inanmadık neşenin varlığına.

İkbalimiz için insan kisvesine büründük.
Belki de en dürüst iblisimize göründük.
Ruhumuzun yedi bucağı olduğunu unutup,
İçimizdeki insanları öldürdük.

Koyun postunda kurtlarız, dişlerimiz çok keskin.
Sözde bizim çizgilerimiz hep acayip keskin.
Lakin bir can almanın sonuçları olduğunu unutup,
Acımasız canavarları biz ediyoruz teskin.

Kimimiz vaftiz oluruz kimimiz de sünnet,
Kimimiz için iyidir, kimimiz için ise meret.
Ayrımsız bir ahlak bulamazsınız dünyada.
Kime nasip olur ki ahlaksız bir cennet?

İnsanlar çok çeşitli, bir o kadar da faniler.
Güzel, yakışıklı, genç hepsi gelip geçiciler.
Sonsuza kadar yaşayacaklarına inanıp,
Sanki bir hayvanmış gibi ölecekler.

Birileri kadeh, birileri ceset tokuşturuyor.
İnsanlığını kaybetmiş, bir de ders veriyor.
Gözlerini bilerek kör etmesine karşın,
Dilinden Allah’ı hiç eksik etmiyor.

Biz mi kutsalız? Güldürmeyin lütfen.
Yolun sonu yine olacak bir parça kefen.
Korktuğun sonunda başına gelecek,
Sırtından eksik olmayacak senin küfen.

Arı balını sevmez mi? geriye sadece çec kalır.
Kuzu kurttan kaçmaz mı? geriye sadece et kalır.
Derdin binbir türlüsü varsa eğer,
İnsan acıyla durmaz mı? geriye sadece ruh kalır.