Zan Yarası

I.
Her şey bir vehim, bir girdap,
kalbin aynasında kaybolan hayâl.
Sevda dediğin hezeyan kuyusu,
hüzün dediğin kadîm bir iksir.

Ve anladım: Hakikat, kalbin yüklediği kadarmış.


---

II.
Kişiler gölge, isimler fanî,
dostluk da aşk da bir imtihan.
Herkes kendine sevdalı,
başkasına bakan göz, kendi vehmini seyreder.

Ve anladım: İnsan, başkasında hep kendini ararmış.


---

III.
Hayat ince bir perdeden sızar,
arkasında ebediyet gizli.
Nakışlar arasında kaybolup,
sahnede seyredip aldanıyoruz.

Ve anladım: Oyun biter, perde düşer, bâkî olan yalnız O’dur.


---

IV.
Zaman bir misafir aslında,
ne gelişi kendi elinde,
ne de gidişi.
Her an, bir doğum ve bir veda,
her nefes, ölüme biraz daha yaklaşmak.

Ve anladım: Vakit, insanın omzunda taşıdığı emanettir.


---

V.
Dünya süslü bir aynadır,
baktıkça kendini gösterir,
uzandıkça kırılır.
Nice ihtişamlı sûret,
bir dokunuşla toza karışır.

Ve anladım: Parıltı zannettiğim nice şey,
aslında boş bir gölgeymiş.


---

VI.
Ruhun derinliği, bilinmeyen bir deniz,
her mevsim gemiler uğurlar.
Her arzunun ardında bir fırtına,
her hevesin sonunda sessizlik.

Ve anladım:
Ne kadar ararsam arayayım, huzur yalnız O’nun varlığında.


---

VII.
Şimdi içimde hazin bir virâne,
sükûtun yankısı dolaşır,
firkatin gölgesi uzar.
Duygularım kefensiz uyur orada.

Ve anladım: Sükût, bazen en derin mersiyedir.


---

VIII.
Düşler, umutlar, hepsi birer yansıma,
ne kadar tutarsan tut, ellerinden kayıp gider.
İçindeki boşluk, dışarıda aradığın her şey.

Ve anladım: Her şeyin kaynağı kendi içimdeymiş.


---

IX.
Arzuların aldatıcılığı,
kalbin sahte sevinçleri,
her istek bir yansıma,
her beklenti bir ses,

Ve anladım: İnsanın hırsı, kendi gölgesini büyütmekten ibaretmiş.


---

X.
Geçmişin zincirleri,
unutulmamış her yara,
her hatıra bir yük,
her pişmanlık bir gölge.

Ve anladım: Geçmiş, yalnızca zihnin kendi yarattığı bir hapishaneymiş.


---

XI.
Sessizlik öyle bir kapı ki,
ne kadar karanlik
içine girdiğinde
her şeyin hakikatini görürsün.

Ve anladım: Kelimeler yalan, susmak gerçekmiş.


---

XII.
Ben de sustum onlarla birlikte,
fenânın koynuna gömdüm ne varsa.
Artık bilirim:
İnsan da ömür de bir tecellî gölgesi,
ölüm de, hayat da
zannın hançerinde kanayan bir vehimdir.

Ve anladım: Geriye kalan yalnızca O’dur, bâkî olan.