geldim.
adını bilmediğim sokaklardan geçerek
adını ezber ettiğim o şehre vardım.
yüzümde, yolculuğun yorgunluğu değil,
sana yaklaşmanın tedirginliği vardı.

rüzgar, saçlarını anlatan bir şair gibiydi,
gölgene benzeyen duvarlara tutundum.
adımlarım seni aradı kaldırımlarda,
ama yoktun.
varlığına varamadım.

oturdum bir banka,
sırtım denize dönük,
yüzü geçmişe bakan bir banka.
gözlerim,
geldiğim yolların ötesine dalarken,
kalbim orada mısın diye çarptı her geçen adımda.

ya yoktun.
ya hiç olmamıştın,
ya da ben geciktim.

şehrin sessizdi.
sokak lambaları,
senin gülüşüne benzemeyen ışıklar saçıyordu.
bir martı geçti yukarıdan,
sesinde bir selam var gibiydi,
ama içinde sen yoktun.

kaldım.
sana vardığım yerde,
senden uzak kaldım.
yüzünü getirmeyen bir rüzgarda,
sadece kokunu aradım.

o an anladım ki...
bazı şehirler gelmekle değil de,
gitmemekle çoğalıyormuş içimizde.
ve bazı aşklar
varılamayan bir varlıkta
ömre dönüşür sessizce.

Mehmet Demir
25619