bir sessizlik kaldı geriye,
zılgıtların göğü deldiği o günden.
şimdi ne bir ses
ne bir nefes
sadece sızlayan bir toprak var ellerimizde.

bir mezar taşına yaslanmış zaman,
adını okuyamıyor gözyaşlarından.
taş ağır, yazı suskun
öylece dikilmiş dik başlı bir tövbe gibi.

sen gittin ya,
biz burada kaldık.
nefsimizle baş başa
hesabını tutar gibiyiz her gözyaşının.
kimin gözyaşı samimi
kimininki gösterişli
bilinmez.
ama kefaret
hepsini bilir.

susmalarımız çığlığa dönüşmediği için
bir gün hepimize dokunacak o boşluk.
bir tabut değil sadece
bir vebal,di taşıdığımız omuzlarda.

gidişinle yüzleştik kendimizle,
göz göze geldik suskunluğumuzla.
bir taş gibi ağır,
bir yük gibi eski
bir kefaret gibi sessiz idik.

şimdi anladık ki,
ölüye dua eksik ise
diride de vicdan eksiktir.
onun için bazı vedalar,
yalnızca ruhla değil
insanlıkla ilgilidir.
*
Mehmet Demir
22624