ıssızlığın ortasındayım
gülüşüm suya düşüp kırılmış

söz izlerine basa basa dünlerin
yerimde sayıyorum

kimsenin ahtını tutmadığı
zamane boşluğunda
avutuyorum kendimi
“dünya geçicidir”

ölüm döşeğinde
annemi uyuttuğum
niniyi söylüyorum ağrılarıma

ağlamak içimde biriken deniz
sabır;
Ağrı’nın eşiğinde
boğazıma dayalı sustalı ağzı
ininde tuttuğum öfkem
kaç defa öldürdüyse
o kadar da diriltti beni

vazgeçtim,
kuytulara sığınıp ağlamaktan
eski benden yeni bene uzadım

sırtımdan vurup
yolumu uzatanların
yanlarına kâr bırakıp kötülüklerıni
gerçeğe sığındım

annem de inanırdı
sahici olana
dostluğa ve aşka
ben de inandım amenna
masallar kadar yaşayana

inandım yedi iklime
örüle örüle uzayıp giden çileye
gecenin bitmeyen kavgasına

ve
yıkıp köprüleri
kökünden kazıttım saçlarımı
uzamasın istedim
karanlığın görünmez elleri
surlarıma...

Vaha Sahra
10 06 2025
00:54