Dikenler bitmiş viraneden hallice bahçemde.
Bahçemde de susmuş aşkımın ayak sesleri.
Sayfalar kapandı, hikâye bitti kalbimde.
Kalbimde de duruldu sevginin nehirleri.

Yağız olmak yetmezmiş dünyada, anladım.
Fanilik de öneme binmiş artık.
Hayatlar bitmiş aşktaki safhada, kavradım.
Sevilmek de görüntüdeymiş artık.

Bekledim, çatırdayana kadar bekledim.
Beni görmedin, iblislerle kaynaştın.
Seni sevdim, mezarımın önünde bekledim.
Mezarımı kırdın, üstüne zakkumları fırlattın.

En çok gözlerim üzüldü, onlara giden yollar çöktü.
İçimin derinlerine gömdüm aşkın yankılarını.
En çok yankılar gitti, seslerden duvarlar söküldü.
Duvarlarla konuştum aşktan kalanları.

Fani olmak ediyormuş insanları azade.
Zira hicranı yaşayanlar ölümsüzmüş.
Eğlenmek edermiş insanı beyzade.
Zira eğlenmeyenler aşktan ölürmüş.

Ölmek hiç acı verir mi? Sen sefillere gittin.
Güzelliğin yaktı beni, küllerim önüne düştü.
Onları dâhi tekmeledin, hıyanetleri sevdin.
Lakin topladım küllerimi, sevgi maraza dönüştü.

Anlamı yok, kömürlük başkalarının elinde artık.
Belki de sevdalar fikirde değilmiş, olmamış.
Görüntü yok, ışıklar başkalarını kör eder artık.
Belki de masumluk kirlenmiş, aşk kalmamış.

Başlamayan hikayeler bitebilir mi ki?
Bu avareyi neden sevemedin ki sen?
Solan güller tekrar açabilir mi ki?
Hiç bulunmaz mı yaratıkları seven?

Savaşmak bir yere kadar, istemiyorsun beni.
Kıskançlık bir yangın, yakacak aşktan kalanları.
Sevdasız da bir yere kadar, istiyorum gözlerini.
Sevgiler nurlarla kaplı, umarım bulur hatıraları.