Bir zamanlar, yaz gecelerinin sarhoş ettiği bir kasabada, bir adam yaşardı. Ne zaman geceyi beklese, gökyüzü ona yeni umutlar fısıldar, yıldızlar birer dost olurdu. Ama bu adam, beklemeyi severdi. Her gecenin derinliğinde, her yıldızın parıltısında bir kayıp arardı, ne olduğunu bilmediği bir kayıp.

Bir akşam, bir yudum huzur arayarak pencereyi açtı. Dışarıda gece, yavaşça dünyayı sararken, o, yıldızlara bakıp bir anlık huzurun ne kadar uzak olduğunu düşündü. Adımlarını sokakta attı, ama bir türlü gitmek istediği yere varamıyordu. Her adımda, zaman bir düş gibi kayıp gitmekteydi, dünya ise bir nefes kadar yakın olsa da, o hala bekliyordu. Belki de o bekleyiş, bir tür kaybolma halinin ta kendisiydi.

Bir gün, kasabaya bir yabancı geldi. Konuşmadı, gözleri sadece geceyi izledi. Adam, o yabancının gözlerinde, yıllardır aradığı şeyi bulduğunu hissetti; ama ne olduğunu anlayamadı. Yabancı, bir sabah kasabayı terk etti, geriye sadece bir iz bırakarak.

O iz, adamın ruhunda kalan tek şeydi. Yabancı gitmişti ama o, gecelerdeki yıldızları bir daha hiç aynı gözlerle göremedi. Gecenin koynunda kaybolan her umut, bir başka bekleyişin başlangıcıydı.

Ve adam, o günden sonra, geceyi sadece izledi. Zaman bir kum tanesi gibi ellerinden kayıp giderken, beklemek, bir hayalin peşinden sürüklenmek, en derin huzuru verir oldu.