Gözlerde kırgınlık, yudumlarda suskunluk,
Bir tebessümle sararız, zamanın daraldığı bu geceyi,
Duman yükselirken, hatıralar iz bırakır havada,
Bilmeyiz, belki de bir sigara, bir cümle kadar kısa.

Bir anlık sessizlik, bir bakış, bir anlam;
İçinde kaybolur o an, kimse bilmez nerede başladığını,
Bir anı, bir hüzün, bir umut beklerken,
Zamanın öncesinde buluruz kendimizi, yeniden ve tekrar.

Bir dal sigara, bir el, bir an…
İçimizdeki kırık dökük yürekler, birbirine fısıldar,
İçtiğimiz her duman, bir parça daha kaybolur,
Ve biz, bilinçsizce, geri dönülmez bir yola düşeriz.

Fırtına öncesi sessizlik gibi,
Bir boşluk, bir derinlik…
Sonsuz bir hüzün ararız, kaybolmuş umutları,
Ve yine, nehir gibi akar zaman, ellerimizden kayarak.

Belki de bu sohbet, sadece sigaranın izinde,
Bir yıkık aşkın son fısıldadığı anıdır,
Ve biz, hala, aynı yolda yürürken,
Farkında olmadan birer yara daha bırakırız.

Bir adım daha attık, sessizliğin derinliğine,
Sözlerimiz ağzımızda kırık, düşüncelerimizin yankısı,
Her bir nefes, bir başka kaybolan parça,
Ve belki de sevdiklerimizin hatırası, her seferinde biraz daha silinir.

Yavaşça savrulurken gece, yıldızsız bir gökyüzünde,
Bir sigara daha tükenir, parmaklarımızın arasında,
Ve biz, hala aynı köşede, gözlerimizde kaybolmuş bir yansıma,
Bir zamanlar birbirimize ait olan, ama şimdi tükenmiş olan.

Ama yine de, bir umut vardır içimizde,
Yavaşça büyür, karanlığın içinde bile parlar,
Ve belki de bu sessiz gece, sonradan hatırlayacağımız tek şeydir,
Bir zamanlar mutluluğu aradığımız bu yolda, birbirimizin yanında olduğumuz.

Bir sigara daha biter, son dumanını salar,
Zamanın izleriyle sararmış bu gece,
Gözlerimizde bir nebze huzur, bir parça kırıklık,
Ve biz, her şeye rağmen, aynı yolu birlikte yürürüz.

Gecenin sonunda, yıldızlar bile susar,
Düşlerimizde kalan tek şey, birbirimizin varlığı,
Bir sigara, bir sohbet, bir ömür kadar kısa,
Ama unutulmaz bir hatıra, zamanın en derin kuyusunda.

Ve biz, her sonun ardında bir başlangıç ararız,
İçimizde tükenmişken, dışarıda umut biriktiririz.
Sonunda, sadece adımlarımızın sesleri kalır,
Ve belki de en güzel şey, hâlâ birlikte olmamızdır.