Bir karanlık var her duvarın ardında,
Hayat, tırnaklar gibi; içime işler, kırık dökük.
Fakat ben, yıkık duvarların ötesinden bakıyorum,
Gölgesinde can bulan bir yüce yıldız gibi.
Enkaz altında kaybolan ne varsa,
Beni yenemez, çünkü ben göğün ışığına tutunurum.

Yıkık döşeklerin üzerinde bir umut yeşerir, İçimdeki boşluk, şimdi bir deniz gibi geniş. Hüzün, ruhumu sarar ama ben direnirim, Her kırık, her çatlaktan yeniden doğarım.

Düşlerim, toprakla buluşur, gökyüzüyle dokunur, Gölgesinde kaybolan ben, ışığımda yükselirim. Her gecede bir yıldız, içimde yanar, Karanlığın hükmü geçmez, ben hep varım.

Rüzgar, bana acıyı fısıldar, ama ben duymam, Çünkü ben, içimdeki sesin yankısıyım. Zamanın ağır yükü, her adımda biter, Yavaşça ama emin adımlarla, yarım kalmış tüm yolları geçerim.

Bedenim kırılabilir, fakat ruhum özgürdür, Her çığlık, bir melodiye dönüşür, ben onu söylerim. Ve gözlerimden düşen yaşlar, birer nehir olur, Geçip giderken, her damla bir hatıra bırakır.

Ben, ışığımla sararım karanlıkları, Ve kaybolan her şeyin içinde, yeniden varım. Çünkü içimdeki yıldız, hiçbir gölgeye sığmaz, Her karanlıkta ben, var olduğum ışığı ararım.


Ve bir gün, yıkık duvarlar ardında yükselirken, Bütün karanlıklar, aydınlığa dönüşür. Zaman, sessizce beni sarar ve ben gülümserim, Çünkü sonunda anlarım, her kayıp, bir buluştur.

Işığım, göğe yükselirken her şey anlam bulur, En derin karanlık bile, bir aydınlıkla geçer. Ve ben, sonsuzluğa adım attığımda, Bütün yıldızlar, benimle birlikte parlar, kaybolan her şey geri gelir.