Bir zamanlar uzak bir köyde, her şeyin huzur içinde olduğu bir dönem yaşanırmış. İnsanlar birbirine gülüp geçer, ekinler bol, hava ılık olurmuş. Ancak, köyün en bilge kişisi, ihtiyar bir dede, halkı uyarırmış: "Aşk, en güzel zamanlarda bile gizli bir yangındır; ne kadar uzak durursan dur, bir gün seni bulur."

Bir gün, köyün en genç delikanlısı, Meriç, bu aşkı duymaya başlamış. Her adımında kalbinde bir şeyler değişir, gözleri her an arayışla dolar olmuş. Bir sabah, güneş doğarken, Meriç bir çiçek gibi yeşermiş olan bu duygusuyla bir kuytuda yalnız başına oturmuş.

O an, gökyüzünden gelen bir rüzgarın sesiyle eski dede yaklaşmış. "Meriç, ne ararsan arayabilirsin, ama bil ki, aşk bir yangın gibidir. Hem yakar hem de seni sarar. Hangi tarafta başlayacağını bilmeden, bir gün o ateşi bulursun. Fakat, bir süre sonra fark edersin ki, ateş ne seni yakar ne de seni soğutur. O, sadece bir iz bırakır, kalbinde."

Meriç, dede gibi bilge olmamış ama yavaşça anlamış: Aşk, bir yönüyle kaybolmuşken, diğer yönüyle sonsuz bir ışık olur. Gerçekten, aşk zamanla hem bir kayıp hem de bir buluş oluyormuş. Ve o an Meriç, yıllarca aradığı şeyi, aslında kendi içinde bulmuş.