Yol, sonsuzlukla daralır içimizde,
Zaman ise her adımda yavaşlar,
Bazen ne kadar ilerlediğini bilmeden,
Yolun sonunda başka bir yol çıkar karşına.

Zaman, onun kıyısında bir gölge olur,
Adımlarının sesi, yankı olur boşlukta,
Ne yol uzar, ne zaman daralır,
Her şey, kalbinin derinliğinden akar.

Her adımında bir düş uyanır içimizde,
Zamanın sırrı, bir hüzün gibi süzülür gözlerden,
Yavaşça geçer günler, fark etmeden,
Ve her adım, bir kayıp, bir buluş olur sonsuzlukta.

Sonunda, belki de aradığın sen varsındır,
Her an, bir yansıma, bir öykü,
Zamanın o derin gölgesinde kaybolurken,
Adımların, seni hep kendine getirir, sonunda.

Seninle olur her an, her solukta,
Bir başka dünyaya açılan kapı gibi,
Zaman, aslında hiç geçmez, sadece dönüşür,
Her anın içinde bir başlangıç, bir son olur.

Ve belki de asıl yol, kaybolduğunda başlar,
Zihnin ötesinde, kalbinin yankısında,
Her adım bir keşif, her düşünce bir ışık,
Zaman, seninle şekil alır, adım adım.

Sonunda, ne kadar uzak olsa da,
Sonsuzluk, bir anlık bir farkındalık gibidir,
Zamanı ve yolu, yalnızca içindeki huzurla ölçersin,
Ve her şey, bir arayışın ötesinde, seni bulur.

Ve sonunda, yol kaybolur gözlerinde,
Zaman, artık bir iz, bir hatıra olur,
Her adım, bir sonsuzluğa dönüşür içindeki sessizlikte,
Ve sen, yolculuğunun tam ortasında, kendini bulursun.

Yolun bittiği yerde, aslında her şey başlar,
Zaman ve sonsuzluk, iç içe geçer bir rüya gibi,
Ve sen, adımlarınla şekillenen bir hikaye,
Her başlangıcın ve bitişin ta kendisi olursun.