Gözlerimde akşamın kızıl gölgeleri,
Bir gün daha bitti, fark ettin mi?
Ömrümüzün sayfalarından birini daha,
Sessizce rüzgâra bıraktık yine...

Zaman, incecik kum taneleri gibi,
Parmaklarımın arasından süzülüyor.
Tutmak istesem de, engel olamam,
Bir su gibi akıyor ellerimden...

Ne çok şey bıraktık yarına,
Ne çok düşü erteledik bilinmeze…
Oysa yarın dediklerin,
Bugüne kavuşmadan kayboldu gitti...

Bir baharın kokusunu,
Bir kuşun sabah türküsünü,
Bir dostun sıcak sesini,
Hep sonra dedik, hep sonra...

Ama sonra gelmedi,
Gelse de aynı biz kalmadık.
Yarına sakladığımız tebessümler,
Bugünün solgun yüzünde kayboldu.

O eski sokakları hatırlıyor musun?
Yürümeye vakit bulamadığımız,
Bir gün gezelim diye hayalini kurduğumuz,
Ama bir daha göremediğimiz…

Ya o dost, o güzel insan?
"Nasıl olsa ararım" dediğin…
Sonra arayamadığın,
Bir haberle içini kavuran…

Kaç kez "sonra" dedik,
Kaç kez "şimdi olmaz" diye sustuk?
Kaç mevsim geçti penceremizden,
Bir kere bile doya doya bakmadan?

Sonbahar, dallardan dökülen hüzünle,
Sessizce uğurluyor güneşi,
Ve biz, her akşam aynı yanılgıda,
Yarın doğacak güneşe güveniyoruz...

Oysa hayat, avuçlarımızda eriyen bir mum gibi,
Sonsuz sandığımız anlar,
Bir gölge gibi kayıp gidiyor,
Tıpkı bugün gibi, tıpkı dün gibi...

Bir çocuğun masum kahkahası,
Yaşlı bir adamın titrek duası,
Ve bir ananın gözlerindeki umut…
Bugün var, yarın belki yok. ki...

Sevdiğin insana söylemek istediklerini,
Sakın yarına bırakma.
Özlemini, affını, sevgini,
Bugün söyle, bugün yaşa!

Bir çiçeği koklamayı,
Bir dostu kucaklamayı,
Ve bir yıldızın ışığını izlemeyi,
Sakın sonraya bırakma…

Çünkü ömür, sandığın kadar uzun değil.
Bak bugün de bitti…
Bir gün daha,
Yalnızca hatıralara yazıldı...

Ve biz,
Kaçırdığımız her anın pişmanlığında,
Büyümeye devam ettik,
Ama yaşamadık…

Şimdi bırak,
Ne varsa içinde, şimdi söyle!
Ne varsa kalbinde, şimdi hisset!
Çünkü yarın dediğin,
Belki de hiç gelmeyecek...

Erol Kekeç/24 Kasım Öğretmenler Günü anısına 2024/Sancaktepe/İST