Bir selam düştü kâğıda,
İki yabancıydık belki,
Ama kelimeler elimizden tuttu,
İki dost olduk zaman içinde...

Sen Londra’nın gri sokaklarında,
Ben İstanbul’un mavi düşlerinde,
Aynı gökyüzüne baktık farkında olmadan,
Ve aynı güneşle ısındık her sabah...

Güneş gibi olmalı insan,
Isıtmalı kalpleri,
Işığını sakınmamalı,
Kim olduğuna bakmadan...

Bir adalet gibi durmalı dimdik,
Bir merhamet gibi eğilmeli kırmadan.
Gülen gözleri çoğaltmalı dünyada,
Ve kalpleri hisseden kılmalı...

Charlotte,
Senin satırlarında bir nehir buldum,
Sakin, derin, akışında hayat barındıran.
Ben de su oldum,
Ve aktım dostluğunun kıyısına...

Biz, kelimelerin yoldaş olduğu insanlar,
Uzaklıkları unuttuk,
Ve insana dair ne varsa,
Mektupların içine sakladık...

Şimdi her harfte,
Bir çocuk gülümsemesi var,
Bir annenin duası,
Bir mazlumun sesi,
Bir dostun sıcak selamı var...

Bizi biz yapan tek şey,
Ne söylediğimiz değil belki,
Nasıl hissettirdiğimiz.
Ve işte dostluk dediğin,
Tam da burada başlar...

Mektupların kıyısında oturup,
Dünyaya sevgiyle baktığımız yerde…

Bahadır Hataylı/12.03.2025/Namazgah/İST