şair kaleme özlem

sabahın
en içten yanı bu gülüşün
saçların dağınık bir gül yumağı
zaman kara bir kedi oynuyor
ruhunun el değmemiş yanını



ve
hani yorgundur omuzlarındaki yük
aç karnına bir sitem bu yine trafik
kalabalık yalnızlık bu güzelliğinin
ilk ayna bakar neşene




güzelsin hep hani
bir kuşun gökyüzünü süslemesi gibi
yada denizin yesilli mavi berraklığı
sen iyisimi yüreğin gibi narin ve zarif



evden çıkar kokun o merdivenler
ilk sokağında kediler konuşur senle
biraz soğuk mevsim kazaksızçekilmez
kaldırımda o ince ses yürürken




kirpiğin hüzünlümü bilemediğim dert
parmağında kağıt kesiği hep mi iş
özlemek şimdi geçmeyen saat
bilmiyorum şair o yok ise gülmek




her şeye zam sevgi ise bedava aşk
emekli olmak isterdim yüreğinin işçisi
ve özgür bir ülke bu neşen alımlı
ve bir o kadar güzel ruhunun rengleri