Şuh edâlı bir ses çınladı kulağımızda

Dayanılmaz bir ikilem, burktu dizlerimizi
Yara bandı ayaz çalmış her sızı
Hücûm eyledi, en derûni uzuvlarımıza

Ne ulvidir ki dik tutar başını
Kaldırsa hilâle çalan kaşları
Yerle yeksan eyler nazarı

Toprak kokan bir abide ne kutlu ki mısra
Kıvanç dolu alkış bıraktım, her tınısına

Var ola gönül yurdun, Toprağım

Sevgi & selam
Tebessümle
🌿

Gönül bazen o kadar çok sevip tutunur ki,
bir noktadan sonra vazgeçmek ona en büyük ihanet gibi gelir.
Çünkü gönül, severken ne kadar özgür olursa, bırakırken de o kadar ağırlaşır.

Vazgeçememek insanın iç dünyasında en derin izleri bırakan, ruhu ateşe veren bir duygusal çelişki halidir.

Vazgeçmek zorundadır insan, ama kalbi buna bir türlü izin vermez.
Özlemler geçmişin sıcak anılarını yakıp geçerken, bir yanda kalp hâlâ tutunmaya çalışır.
Bir şeyleri kaybetmiş olmanın acısı, bazen onlara duyulan özlemi daha da büyütür. Aklın bir köşesinde kaybolan her şeyin hatırası, alevler gibi büyür ve her geçen gün biraz daha yakar içini insanın.

Bazen doğru bir karar gibi görünür, ama özlem o kararı sorgulamaya başlar.
Bir anda, bütün o kayıplar birer anlam kazanmaya başlar.

Sonra da bir nöbet başlar, adına özlem dediğimiz nöbet.
Sancıların gece yoklaması. Ağrıların bitmek bilmeyen devriye nöbetleri.
insanın içinde biriken, her an tetiklenebilecek kadar güçlü ve derin bir duygunun hükümdarlığını ilan etmesi.

Bir an her şey normal gibi cereyan eder. Zaman akar, dünya döner.
Ama bir anda, bir şeyler değişir. Bir anlık bir düşünce, bir anı, bir koku, ya da bir ses..

Ve o an, her şeyin daha fazlasını istemeye başlar insan.
Özlem bir kere başlamışsa, durdurulamaz artık.
İçindeki o yangın zamanla büyür, büyür ve bir noktadan sonra her şeyden daha çok sarmaya başlar.

Sonra şair meramını şiire döker.
içindeki karmaşayı, tutkulu arayışları, bazen de çaresizliği, şiir aracılığıyla dışa aktarmaya başlar.

Her bir kelimesi şifa olsun inşallah.

Biliyorum, bitmeyecek bu nöbetler,
Hasretin ince ince dokunduğu gecelerde.
"Ah," diyorum kendi kendime,
Hep mi sevene yazılır bu ezâ?
Kaderde varsa, teslimim
O kalemin kırılmaz hükmüne.
Arada sırada değil,
Aklımın mekânında sabit durur senin izlerin.
Belli belirsiz, her adreste,
Unutsam seni bir an için,
Kaybetsem dengeyi, savrulsam boşluklara,
Ama nafile,
Kendime dönüyorum hep,
Saatlerce konuşuyorum,
Zamanın da sesi kaybolmuş gibi.
Sana dair bir cümle kurmaya kalksam,
Dilimde yangın, ellerimde kan.
Bir tarafım seni affetmeyi dilerken,
Diğer tarafım,
Yanmayı seçiyor bağışlamaktan daha kolay.
Hüzünlerim çocukluktan kalma,
Ama bu kalbime vuran ne?
Sigarayı bıraktım,
Ama seni bırakamadım.
Sigaradan önce,
Bu özlem öldürecek beni.
Kangren olmuş düşünceler gibi,
Kesip atmak istiyorum seni,
Ama nafile.
Her seferinde aynı nöbet, aynı iz.
Ve bu özlem,
Hiç bitmeyecek.

Çok güzel bir şiirdi ben de bunları eklemek istedim. Kaleminiz daim olsun üstadım.