Bazen her şeyinle değil
Hiç bir şeyinle yaşarsın!..


Şimdi bölük pörçük cümlelerimle
Yazgıma şahitlik eden kalemimi
Şaha kaldıracağım.
Zira sen sana adanmışlığımı yok sayan
Gölgesi gerçeğinden zalim bir sevdasın!

Bir yetim çocuk kadar
Boynu bükük şarkılarımın
Ve her mısrası yarım şiirlerimin
Vicdanımı katlediyorum her hece de
Çaresizlik içinde büyürken ruhumun tufanı
Hayal ve gerçeğimde, senden sonra, her şeyimi kaybedişimle
Canımı tenimden, ruhumu senden davacı kılıyorum.


Kalbimi kanatırken
Yüzümün karanlığına asılı kelimeler
Yıkılırken, adını kazıdığım kalbimin duvarı
Yüzleşemediğim yanılgılarımla
Bitmek bilmiyor
Kendimle saç saça
Baş başa kavgalarım


Andıkça yakan
Yaktıkça, yakarışlarla isyan bir gün daha
Bir zamanlar güneşe sarılmaktı sevmek
Karanlık pencereli yüzümü aydınlatıp
Üşüyen hüzünlerimi ısıtmıyor artık
Sendeki karşıt görüşlü mel’un bir sevda ateşi


Her şey mübahtı bu savaşta
Lakin ben hep sevda mağlubu
Yüksünmedim sırtımda ihanetini taşımaktan
Usanmadım adını dilime ikrar tespihi etmekten
Kaç defa boynumu büküp
Kaç defa dizlerimin üzerinde aşkın darına durup
Sema’ya el açıp seni dilemekten bıkmadım,
biliyor musun?


Ama sen bilmesen de biliyorum
Kırdığın yerden kırk kez kırıldığını
Ve senin öykülerinin
Benim öykülerimden
Daha yalnız olduğunu
Ve alnımın akıyla haykırıyorum
Senden sorulacak bizim ezamız da cezamız da!..






Hüzünlükent