Ol deyince olduran O!; biz O’nu
Ne hikâye ne masaldan öğrendik
Tabutları dolduran O! Bu sonu
İbretamiz çok misalden öğrendik


Yeter ki sen ihlas ile yola çık
Öğrenmeye azmedene yol açık
Bu âlemde kim akıllı kim kaçık
Gâh salâdan gâhi saldan öğrendik


Kul ister ki kol sarılsın boynuna
Toprak bekler gelen girsin koynuna
Gider iken ne giyermiş eynine
Teneşirden ve gassaldan öğrendik


Üç gün iken koca(!) ömrün özeti
Kızarmıyor aç gözlünün yüz eti...
Lokmadaki emsalsiz o lezzeti
Alın teri ve helalden öğrendik


Solgun görüp son baharın yüzünü
Takip ettik gök yaşının izini
Mevsimlerin ayaz kokan güzünü
Düşen yaprak, kırık daldan öğrendik


Hakk kederle doldurarak solunu
İmtihana tabi tutar kulunu...
Zor sınavı başarmanın yolunu
Takva ehli bir abdaldan öğrendik


Bir belaya müstehaksa bi güruh
İhtarında naçar kalır nebî Nuh
Ne zorlukla terk edermiş teni ruh
Can toplayan bir tellaldan öğrendik


Varsın gafil kibre kursun çarkını
Teşhir etsin tende samur kürkünü
İpek bezin sair çuldan farkını
Her kabirde yatan lalden öğrendik


Tatbikinden süzüp dinde ’asıl’ı
Başımıza tâc eyledik Resûlü
Güzel ahlak, ar-adâbı, usulü
El Emin’den, ilm-i hâlden öğrendik


Mecit Aktürk