senindir yalnızlık
senindir yalnızlık
aklını kazıyarak işlenmiş alnına son soluğa uzanan yolun hüznü dar zamanları, kör kuyuları geçtin iki büklüm ahlarla durdun yamaca. çevrildi yolun ateş kusan namlularla sen özgürlük onlar ölüm diye bağırdılar vurdular, içinden çıkılmaz ağır sözlerle saracak günler, kurşunu sıcak yaralarını. dönüp bakmadığın peşin sıra korku ayağın taşlanınca diklendin kayayla kavuşamadın, kesilmiş halkın çağlayanı göz kulak alışık, çıkmaz ağızlı karanlığa. bilsen, yanar mı ışığın yâr tutunca elini önüne bağlandı durdu yorgun dizlerin düşledin sevdalı mendil asmayı yeşerdi güze karşı duran dilek ağacın. dedenden kalma bir söz tokatladı yüzünü ‘yaralanma sakın, gün güne derinleşir, kapısız bacasız, yapyalnız kalırsın’ bulutluydun yine de anlamadın!.. zeki kırhan |