umutküçük dünyamızda büyük insanız bir kapı gibi kilitledik aydınlığı günlük yaşamlarımızı soyunduk giyindik korkularımızı daha vakur, daha ağırız şimdi. gözlerimiz mavi umut döküyor kara günlerimize gözlerimiz yeşil bahar kanın, gözyaşının, acının toprağına ve gözlerimiz ela sonuna kadar. bir çocuğa sokak boyu bakarken işte o renkler çakır olur, yalım yalım yakar, zalim dediğimiz o aptalın zulmünü ah! gözler kör, bu ikircikli yürek söyle şimdi neye yarar. oğullarımız kızlarımız de ki sen: ağıtlarımız işkence, yokluk, yalnızlık tepeden tırnağa yüzümüz yılan ölüsü kuru toprak düşündükçe umut kırığı o derin karanlığı yine de bir umut Sisyphus’un inancında. adam olunur mu korkudan bilmem ki... sustuk işte! Zeki KIRHAN |