Vakit doldu diyorlar, ama kim farkında?
Kalabalıklar arasındaki yalnızlık, içimizi yavaşça sarıyor.
Zaman mı yetmiyor, yoksa cesaretimiz mi kırıldı?
Köyün meydanı bomboş, sesimiz yankılanmıyor artık,
Bir zamanlar yankılanan ezanlar, mırıldanan imamlar...
İmanımız mı tükendi, yoksa yüreğimiz mi soğudu?
Her soruyla birlikte içimize daha fazla çekiliyoruz,
Ama cevabı biliyoruz, hissediyoruz derinlerde;
Biz sustukça, dünya sessizleşiyor.

Bir vakit, dervişler köyleri dolaşır, gönülleri ısıtırdı.
Şimdi kim kaldı vicdanıyla konuşan?
Patronlar kasa başında, amirler masa başında,
Her biri kendi krallığında, kendi köşesinde...
Vicdanımız mı kayboldu, yoksa biz mi kaçıyoruz ondan?
Her gün biraz daha derinleşiyor bu boşluk,
Gözlerimiz göremez oldu gerçekleri.
Ama hala içimizde bir ses var,
Hatırlatıyor, bizi çağırıyor: "Hala zaman var."

Okuyanlar, yazanlar, düşünenler...
Nerede kaldı o eski cesaret?
Adalet için sesini yükseltenler, meydanlarda sözü olanlar...
Dadaloğlu’nun mirası ozanlar nerede?
Şimdi sadece bir avuç insan kaldı meydanda,
Dilimiz mi tutuldu, yoksa korkak mıyız?
Sorular bitmez, cevaplar ise derinlerdedir.
Belki de bu sessizlik, yeniden doğuşun bir habercisidir…

"Bana ne?" dedikçe kaybettik,
Evlerimiz yıkıldı, kalplerimiz soğudu.
İşgal altındaki evlerin sesini duymayan kulaklar,
Gözlerini kapatan yürekler...
Ama hala umut var…
Her adımda, her çığlıkta, yeniden doğan bir inanç,
Ayağa kalkma zamanı geldi,
Yeter yatıp beklediğimiz,
Dermanımız hala içimizde saklı;
Tek yapmamız gereken, onu yeniden bulmak…

Sahte Kahramanlar ve Sahte mücahitlere sözümüz var,
Cihad nedir bilmeyen, ama dillerinden düşürmeyenlere...
Nerede kaldı adalet için mücadele?
At sırtında yiğitler misali,
Er meydanına çıkanlar nerede?
Yürekler meydanı terk etti mi, yoksa hala var mı savaşanlar?
Sorular uzar gider, ama cevabı çok net;
Meydanlar bizimdir,
Cesaret bizimdir,
İnandığımız her şey hala içimizdedir…

Bahadır Hataylı/22.10.2024/14.50/Namazgah/İST