Yangınyıldızlar düştü bir bir gündüzü ateşe verip güneşi çaldılar /ebabil kuşlarını bekliyorum/ koparıp atıldı boşluktan aşağıya vitrinde kalan hayaller halbuki düş sokağında dinlenecek şarkılar vardı daha göğsün toprağında kıyamet koptu ayakları yerden kesildi ruhun bir bilinmezliğin içinde mayınlı yollardan geçer koşar adım uzaklaşmaya çalışırsın dolanır adımların düşersin öyle çok ki kaçan kovalayan öldüren yağmalayan parçalayan kaldırımlar ter kokuyor dünya kan kokuyor haberin var mı gülüşleri yarım kalan dudakların korkusu yankılanır sokaklarda dudak kıvrımlarında boğulur sesler imlası bozuk harfler düşerken dilden kelimelerin ardında gizlidir cinayetler siyah beyaz film olur gözlerin feri söndükçe anne sütü kokan çalınmış düşler dar ağacı kurulu ellerin ucunda son bulur nefesler kuşlar uçarken korkmaz ki biz neden korkuyoruz yürürken Meryem Ayan |
Hep vardı.
Dünya var oldukça olmaya devam edecek.
Ebabil kuşlarını beklememeli, hepimiz bir ebabil kuşu olmalıyız. Yoksa çok bekleriz.
Yapılan kötülüklere sessiz kalmamak gerekiyor aslında. Bunu başardığımız gün birçok şey değişmeye başlayabilir.
Öpüyorum yüreğinden
Sevgilerimle 💕