ManifestoKaburgaların arasına düşen ateş yağmurun toprağa bıraktığı koku en bakir hayallerin pencere ardından geceye seslenişi gibiydi Havada uçuşan rüzgarda ıssız bir şiir dolanıyordu Sahibini kaybetmiş düşler yağıyordu gökten Kan rengine boyanıyordu gölgeler Manzarası özgürlük olan gülüşlerin ardında Umuda kelepçe vuruluyorken Göğüs kafesinde serçeler canhıraş kanat çırpıyordu. Ağır kanamalı cümlelerin içinde Sesler nefesler kayboluyordu Bul beni dedi manifesto yüklü gecelere saklanan heceler Yok olmaya yüz tutmuş duvarlarından Rutubet kokulu ayrılıkların acısını sil at İçindeki kız çocuğunun sesini duy Aynadaki bakışlarını toparla Gözlerindeki acıyı boğ Karanlıklar içinden çıkar sesini Geçmişten kalan o acı tadı Tükür dudaklarından Meryem Ayan |
Daha önce de söylemiştim, senin şiirlerinde bunu seviyorum en çok.
İçindeki çocuğa seslenen, sanki onunla elele verip yine aydınlığa doğru adım atan yanını
Yani kısaca; şiirlerinin finalinde hep güneş gülüşler gösteriyor kendini bir şekilde
İyi ki de gösteriyor diyorum.
Aslında bunu yapmalıyız hep.
Kendimize omuz verip ayağa kalkabilmeliyiz her karanlığın sonunda.
İnsanın aradığı ne varsa, kendi içinde
Tebriklerimle balım
Bir ömür dostlukla ve sevgimle 🍀🌺