Neleri sorgular olduk günde, suçladık
Çattık öne gelene, bedeli bildik dıştan
Sanki bir kukla idik, sıyrıldık sonuçlardan
Oysa yürünen yolun, mekânın ve zamanın
Bizde idi tercihi, verildi çokça da seçenek
Gelince işimize ben olmuştuk o özne
Bizimdi başarı, alkış bizimdi kime ne.

İşler sapa sarıp hesaplar tutmadığında
Ben öznesi de yitti gitti bilinmez yola
İşin iyisinde de vardık, çirkininde de oysa
Keşke versek bir mola, konuşsak öznemizi
Yaslanıp durmasaydık emeksiz karşılığa.

Ne demişti Mushaf, çalıştığı kadarı verilir
Şans, baht gibi safsata, geleceği mi verir?
Diyoruz ki her şafak irade ve duyguyla
Ve nihayet sonunda emek ile yeşerir.

Sevgide de böyledir öznelerin tesiri, duruşu
İnsan kendinde bulmalıdır aranan kurtuluşu
Bahane üretmekle, aramakla suçluyu
Kim bulabilmiş ki deyin özlenen mutluluğu.


Hayat bir bahşedişti, kiminde zordu koşul
Önde başlar kimisi sen koş emekle yorul
Yoklarla çıkma yola, hayrı veren değildir
Özne bizsek mekânda, aklını başa devşir.

Renk renk seçeneklerle her kula var burada yol
Ara, sor soruştur ki, pusulandır o sağ kol
Ne ezen ol ne ezen, benini iyi tanı
Kararlarınla vardın hep, hayatın öznesi ol.

Kendini bilen kişi, yön de verir hayata
Öyle bir şevktir ki bu değer katar topluma
Gölge Ozan inanır emekler yitmez asla
Öznelerin şuuru güçlü duruşu verir
Kendine uzak kalan, hem paslanır hem erir…

Oğuzhan KÜLTE