Falın f’sine inanmazdım
Hiçte sevmezdim o meymenetsiz falcıları
Koştur koştur falcıya gidenleri içten içe küçümser
İskambil kağıtlarında aşk arayanlara nasılda gülerdim
Şimdiyse…
-Üç vakte gelecek desinler diye falcılara şaklabanlık yapıp
Ters dönmüş fincanlara el altından rüşvet veriyorum
Falımda hep sen çıkasın diye…

Bir maden ocağı gibi kazıyorlar kalbimi
Ser verip sır vermiyorum
Hınca hınç seni gizliyorum içimin labirentlerine
Sana saklıyorum içimdeki cevheri
Belki bir gün gelir, kazma kürek kazarsın diye…

Yokluğunda prangalar eskitiyor da Ahmet Arif
Ben eskitemiyorum seni
Sahibinin mezarını gidemeyen köpekler gibi gidemiyorum senden
Geçemiyorum o b’ela gözlerinden
Ateş labirentlerinde sensizlikten yanıyorum da
Aşk yanığı ellerimle yıldız topluyorum saçlarına
Belki obsidyen karası saçlarına takarsın diye…

Kızılırmak gibi uzuyor, Karadeniz gibi coşuyor yokluğun
Bir gün bile sabrı çatlayıp, şivesi bozulmuyor sevdamın
Kallavi fırtınalarda bile uğramıyorum başka bir limana
Yağmur duası niyetine özlemlerimi asıyorum gök kubbeye
Her gök gürlediğinde belki avazımı duyarsın diye…

Ah söyleyemediğim türküm
Ah yarım kalmış avazım
Ölüm dediğin mezara girmekse
Er kişi niyetine, her mezara ben gömüldüm
Sen içimde ölme diye…