her aşkın bir masalı
her masalın bir sonu var
bu masalın sonunu
ben kendime bile anlatamıyorum

ne zaman adınla ıslatmak istesem
kurak dudaklarımı
çapraz fişek hüzün giyinip
eşkıyanın Keje’si gibi susuyorum
sustukça, delileniyorum
sustukça, sırrı dökülmüş aynalar gibi isleniyorum

sen deryalara sığmayan sevdamızı bir kaşık suda boğup
kefensiz gömdün ya bizi arka bahçene
şarkıları tesellisiz
şiirleri mezesiz bırakıp
yangından ilk kurtarılacak bu aşkı
yangının avuçlarına attın ya…

çocuklar gibi acımadı ki desem de
acıdı sevgili, hem de çok acıdı

şarkılar bitti
kadehler bitti
yollar bitti
yıllar bitti
ben bittim de...
bitmedi çok desibelli acın

yokluğunda prangalar eskitti de Ahmet Arif
ben eskitemedim seni
sahibinin mezarını gidemeyen köpekler gibi
gidemedim senden
son kullanma tarihi geçse de ömrümün
geçemedim o b’ela gözlerinden

ateşe sevdalı ateş böcekleri gibi
hep sana uçtum
hep seninle soğuttum
içimdeki soğumayı unutmuş cehennemi
en kurak mevsimde bile
hep sana aktı içimin nehirleri

ah söyleyemediğim türküm
ah yarım kalmış avazım
ışığını senden alan bir kandildim ben
gittin
söndüm

seni tanıdığım gün
mezarımdan kaçmıştım
gittin
mezarıma geri döndüm