Hoşça kal Ankara
Hoşça kal sokaklarında çığlığımı çürüttüğüm şehir
Hoşça kal yenilgilerimin başkenti

Kapattım hesabı
Ödedim yaşattığın bir gıdım mutluluğun diyetini
Erkenci bir yağmur gibi küflenmeden
Çok kullanılmış bir gökyüzü gibi kirlenmeden
G i d i y o r u m

Dudağımda boş vermiş bir ıslık
Üstüne kalem çekip, mahşere bıraktım çoğu hesabı
Kimseyle ne dost nede düşmanım
Ağlıyor muyum…
Hayır ağlamıyorum
Sessizce ve mümkün olduğunca efendice
Sana veda ediyorum

Ah Ankara…
O kenar mahalleye hapsedip çocukluğumu
Eskitme mobilyalar gibi nasıl eskittin hayallerimi
O tonoz tavanlı, kömür kokan evde
Gün güne zehirleyip düşlerimi
Elektrik tellerinle nasıl pusu kurdun uçurtmalarıma
Kanalizasyonlarınla nasıl yuttun mavi bilyelerimi

Dik başlı bir kartaldı gençliğim
Puşt hançerler hep bende sınadı çeliğini
Kancık tuzaklara düştüm
Sigarasız kaldım, parasız kaldım, babasız kaldım
Ah Ankara…
Sen bir gün bile olmadın yanımda

Bu kurtlar sofrasında umutlarımı yağmalayıp
Kırkikindi acılar sınasan da üstümde
O bozkır kokunu, dumanı üstünde yanık bozlaklarını
Sevdim Ankara, hep sevdim
Tozlu sokaklarında kan kustum da
Kızılcık şerbeti içtim dedim

Yeni yeni fark ediyorum
Ne çok şey almışsın benden
Çapraz fişek eşkıyalar gibi ne çok yağmalamışsın beni
Kala kala, bir kuru yalnızlık
Hiç aşklarıma yazdığım piç şiirlerim
Birde bir sıkımlık can bırakmışsın döşümde

Hoşça kal Ankara
Hoşça kal siren çığlıklarına acılar gömdüğüm şehir
O resmi duvarlarını yumruklamadan
Anıtsal giriş kapılarına tumturaklı küfürler savurmadan
G i d i y o r u m

Sana kalsın gün ışığı görmemiş acılarım
Sana kalsın yaşattığın onca sızı
Kal deme
K a l a m a m
Bak, her yanım pençe izi
Diş izi…