Güz mevsiminde traktörle sürerdim tarlayı,
Ardıma baktığımda sığırcıklar simsiyah bulut gibi,
Konmuş toprağa solucan topluyorlar iştahla,
Emeklerim yok olurken umutla beklerdim harmanı;

Toprağa düşen buğday taneleri ayıklanırdı,
Sığırcıklar halay eşliğinde ziyafet çekerken,
Emeklerim zayi olurdu umutlarım solarken,
Kaderin cilvesi mi umutlarım filize dönmedi;

Tohumu saçardım her yıl umutla yeşersin diye,
Ama her defasında aynı hüsran aynı acı,
Sığırcıklar toplar emeğimi umutlarımı çalar,
Verim düşer yüreğimde bir hüzün konaklar;

Sığırcıklar köstebekler toprağın suskun sahipleri,
Emeğimi yerler umutlarımı yerle bir ederler,
Her yıl yeniden başlarım bulutların gölgesinde
Ama her defasında hüsranla dönerim eve;

Neden buğdaylar seyrek neden az verim,
Gerçeği hep bilirim farklı sonuçlar beklerim;
Her yıl aynı hatayı bile bile tekrar ederim,
Sığırcıkların talanına gözlerimi kapar beklerim;

Dilerim bundan sonra emeğim ziyan olmaz,
Kurtçuklara sığırcıklara bu ömür dayanmaz,
Saçtığım her buğday tanesi umarım yem olmaz,
Yoksa heba olan ömrüm cehenneme dayanmaz;

Artık bilirim ki bu işin sonu hüsran değil,
Umutlarım solmaz emeğim boş değil,
Güzün hüzünlü günlerinde umut ekerim toprağa,
Umudum yeşerir filizler verir döner başağa,

Toprakla karıldı hamurum toprağa yüreğimi koydum,
Bulutların altında filizlendim başağa döndüm,
Sığırcıklar yesin kurtçuklar talan etsin toprak bedenim,
Umudumu yeşertir güz mevsiminde mutluluk dererim;

Erol KEKEÇ/05.06.2024/16.00/Namazgah/İST