Mutmainİnsan bir resmi sevebilir mi Ben s e v d i m Ben senin en çok Hüzzam bir şarkı gibi objektife gülümseyip İçini dökercesine kadraja baktığın O küçük resmini s e v d i m Sevdikçe, akıttım içimdeki zehri Sevdikçe, zehri bal eyledim “Resim sevilir mi” deme Ne zaman resmine baksam Bu dünyanın bütün kirinden arınıp Bütün kalbimle aşka inandım Hayra yorulmasa da içinde biz geçen rüyalar Azımızı çok saydım Belki çözülmesi gereken bir şifre Belki üleşilmesi gereken bir yudum mutluluk Belki de yasak bir ütopyaydık Ne zaman resmine baksam Bütün belkileri bir kenara bırakıp Aşka mutmain oldum… Ki sen, ne zaman bizli bir düşe dalsam Bize yaktığım her mumu rüzgarınla söndürür S u s a r d ı n… Bir sigarayı kül tablasında ezer gibi Ateşi suyla sınar gibi Habisleşmiş bir yarayı kör bıçakla deşer gibi S u s a r d ı n… Sen s u s a r d ı n Ben gölgesiz, dulda’sız kalırdım Uçurumlardan uçurum beğenirdim kendime Bütün vahaları kururdu içimdeki çölün Cehenneme dönerdi dünüm, bugünüm, yarınım Puslu labirentlerde Puşt pusulara düşerdim Sonradan anladım… Herkesin aynı sevmediğini Aynı özlemediğini Aynı beklemediğini Tıpkı ölüm gibi Aşklarında birbirine benzemediğini Sonradan anladım… Saklanacak çok şeyi olanın çok sustuğunu Çok susanın çok şey gizlediğini Sonradan anladım… Bitti demekle aşkın bitmediğini |
"Hüzzam bir şarkı gibi objektife gülümsemek."
Öyle bir cümle ki bu, şairin bütün çektiği acıları şiir boyunca okuduğum halde bu cümlede kaldım.
Nedense hüzün verdi bu cümle içime.
Dönüp dönüp bu cümleye geldim
Şiir çok güzeldi.
Herkes aynı sevmiyor doğru. Belki de aşk, her insanda başka bir renge bürünüyor.
Tebrik ediyorum
Selamlar Highrock