dün gece sokağından geçtim
sen uyuyordun
yıldızlar uyanıktı


kendi cenazesine gelen bir ceset kadar şık
ilk defa ormana gelmiş şehirli bir sincap gibi ürkektim
baksan bile görmezdin beni
bir cenaze misafiri gibi simsiyah giyinmiş
geceyle pişti olmuştum


kendi tuzunda çürümüş bir deniz kadar hüzünlü
rakı şişesinde balık kadar alkollüydüm


jilet artığı şarkılar, kangren şiirler uçuşuyordu
beynimin kılcallarında
ki şarkılar intihar süsü verilmiş cinayet
şiirler vurgun yemiş balık
ben sünni teneffüs telaşındaydım


uzaklarda bir yerlerde şarkı söylüyordu Sezen Aksu
“bende yoluma giderim / ezdirmem kendimi”
bense…
kendimi ezim ezim ezip
zehriyle sevişen akrepler gibi acımla sevişiyordum


tanıdık simalardan gizleyip kendimi
kuytu bir köşeden ışığı sönmüş pencerene baktım, baktım…
bir zamanlar
o pencereden bana gülümseyen yüzünle avuttum
içimde ağlayan huysuz çocuğu


bir sokak köpeğine su içirir gibi hayalinle suladım
içimde ki sana susuz vampiri


sabaha karşı
saba makamında çınlarken alemi-cihan
son bir kez bakıp pencerene
"a ş k ı m" diye fısıldadım gecenin kulağına


yıldızlar duydu
ay dede duydu
karakol, bekçi duydu


s e n d u y m a d ı n