sen bakma benim her halayın başında
ipek mendil gibi çırpındığıma
vara yoğa serkeş kahkahalar atıp
böyle şen şakrak çınladığıma
o kara kıtadan, Afrika’dan öğrendim ben
açlıktan kırılırken
böyle pırıl pırıl gülmeyi


adın ıslatınca başka dudakları
ne depremler geçti içimden
ne kıyametler koptu göğsümün çeperinde
yıkılmadım
yıkılıp ta, güldürmedim kendimi börtü böceğe
o mağrur ağaçlardan öğrendim ben
böyle ayakta
böyle dimdik ölmeyi


sen sürgünlerimde
haritalardan yer beğensem de kendime
geçemedim o kağıt kesiği sevdandan
kapıları çarpa çarpa, gidemedim senden
gölgenin düştüğü yeri evim, yurdum bildim
eli kınalı, burnu hızmalı
o esmer kadınlardan öğrendim
böyle kurşun gibi sevmeyi


ateş böcekleri gibi
ateşin kalbinden geçtim de
kül olmadan su içirmedim sen yangınlarıma
nice aşüfte kahkahayı duydum da
duymazdan geldim
yüzünü hep güneşe dönen
o sarışın günebakanlardan öğrendim ben
yönümü hep sana dönmeyi


sen bakma benim kendi kendimle konuşup
sokaklarda saç sakal gezdiğime
gecenin bir yarısı
parkta ağaçlara şiir okuduğuma
kuşlarla dertleşip
kedi, köpekle sohbet ettiğime
akıllara zarar sevdan öğretti bana
böyle milim milim delirmeyi