ı
Ben Abbas…
Başkalarının yamasına teyel yapmaktan
Kendi söküğünü dikemeyen meczup terzi…
Atını hep uçuruma sürmüş ve
Düştüğü her uçurumun çetelesini tutmuş
Sakat süvari…

Boşuna kulak kabartmayın
Mübaşirler seslenmez benim adımı
Her gece kurşunlara gelirimde
Hiçbir müezzin okumaz Sela’mı
Issız inzivaların halay başı
Zifir acıların en netameli çığlığıyım


ıı
Kendi karanlığından kendi korkan
Korktukça, yeni acılar doğuran yanık sesli bir gece
Yanınca, sönmeyen bilmeyen yangın yeriyim
Alnımdaki her çizgiyi acıyla derledim ben
Puşt pusuların en kıdemli avıyım

Yamalı bir pantolon gibi saklasam da yetimliğimi
Doğum lekesi gibi sırıtır yüzümde babasızlığım
Buruk doğum günlerinin baba’sızı
Annesinin ilk göz ağrısı
Anne annesinin gök gözlüsüyüm

Kangren hüzünler uzaktan bile tanır beni
Dibe dalmadan vurgun yemiş süngerci
Su görmeden su yolunda kırılmış testi
Kuytu balkonlarda sesini yitirmiş dilsiz bir rüzgar çanıyım


ııı
Ölü toprağı serilmiş gecelerde uykularımı katledip
Korkularınıza nöbetçi diktiniz beni
Siz uyurken, gökyüzünden yıldız çaldım ben
Sizin ayağınızı sokmaya korktuğunuz sularda
Anadan üryan yüzdüm
Gece devriyelerinin yalınız kovboyuyum

Siz saman alevi sevdaların ateşinde kalay tutup
Döke saça içerken mutluluğu
Ben karpit kokulu atölyelerden kaçıp
Uzun yol otobüslerinde uzun şiirler yazdım
Yoldan ve yolculuktan usanmış bezgin seyyah
Namlusuna küsmüş mermiyim


ıv
Ben Abbas...
Güneşe emanet edilmiş kardan adam
Çocuk olmadan büyümüş
Büyümeden yaşlanmış ihtiyar delikanlı
Kimseyi vurmamak için
Kendine çevrilmiş kızgın namlu…

B e n… A b b a s...
Durağa gelmeden inmek isteyen
Yorgun yolcu…