“Nilgün Marmara’ya; saygı ile”

Ah Nilgün…
Ah ateşe gönüllü ateş böceği
Ah dudağına dargın ıslık

Olsaydın şimdi…
Uçmayı unutmuş kuşları anlatırdım sana
Gökyüzü vurulmuş
Yuvası dağılmış kuşları…

Ben anlatmasam da
Daha süt dişi çıkmamış bebeleri bomba yağmuruna tutanları
Mülteci botuna mızrak sallayan medeni katilleri
Sığınmacıya çelme takan faşist gazetecileri izlerdin
Haber bültenlerinde…

Ah Nilgün…
“ey iki adımlık yer küre senin bütün arka bahçelerini gördüm ben” deyip
Ölümle lades tutuşan küstüm çiçeği…

Olsaydın şimdi…
Midye kabuğu gibi sahillere vururken çocuk cesetleri
Büyük salonlarda nutuk atan küçük insanları anlatırdım sana
Birleşmiş milletler sanılan fiyaskoyu
Unicef denilen tiyatroyu anlatırdım…

Masa başında elinde buzlu Whiskey ile
Kanlı haritalar çizerken birileri
Bir karış toprak için, eli yüzü kana belenmiş esmer kadınları
Bir galon petrol için, kefene sarılmış küçük bedenleri görürdün
Yüksek çözünürlüklü ekranlarda…

Ah Nilgün…
Ah kozasına küskün kelebek
Ah hedefine aşık mermi

Senin görmekten utandığın o arka bahçeleri
Biz şimdi çocuk cesetleri ile süslüyoruz
Noel çamı gibi…