Sonbaharın hüznüyle düşen yapraklar gibi
Bırakıp ta bizleri gurbet kuşum uçuyor
Garip gönlüm çöllerde susuz topraklar gibi
Sensizlik çeşmesinden,yudum yudum içiyor

Her insanın ömründe bir sonbaharı vardır.
Erişirsem vuslata, o zaman ilk bahardır.
Kulaklarım çınlarsa, beni anan o yardır.
Şimdi ne yapar diye hep aklımdan geçiyor.

Gökte uçan turnadan haberini sorarım.
Kırılmışsa kanadı, pamuklara sararım.
Gördüğüm rüyaları hep hayıra yorarım.
İyi olan insanlar,bu dünyadan göçüyor.

Sazını ve sözünü, bilsen nasıl özledim.
Yanık gönül sesini,uzaklardan izledim.
Derunuma saklayıp,başkasından gizledim
Nerede olursan ol, gönlüm seni seçiyor.

Ömür su kabarcığı, hiç durmadan akıyor.
Geri döndüremezsin,arkansıra bakıyor.
Yaşanmamış hayaller,hep içimi yakıyor.
Attığım kahkahalar, artık hüzün biçiyor.

Bu gün de firar etti, güneş dağın ardına
Göçmen kuşlar gidiyor,geldikleri yurduna.
Geleceğim demiştin, yaz ayının dördüne.
Güvendiğim birtanem,niye benden kaçıyor.

Son zamanda özlemin,yaman çöktü içime.
Uğur böceği konsa,beyazlanmış saçıma.
Gönül asla yaşlanmaz, girse de kaç biçime.
Sevgin öyle harlı ki ,kıvılcımlar saçıyor.

Ülkü Ahıska