Bu Şiiri Ben Yazmadım Kendi Sesidir
Şiirime sözüm geçmiyor artık
Sen kalemi tut yeter Ben kendimi yazarım Sen ardımdan gel diyor. Gözlerini bir çift kuşa benzetip Uçurmak için kalbimin semasında Daha ilk heceye başlamadan ben Yuvasından düşmüş bir çift yavru kuş gibi Bakan gözleri duruyor Şiirimin ucunda Afrikalı bir çocuğun Ben gözlerin diyorum Şiirim açlık diyor. İncecik parmaklarını yüzümde gezdirmene Irmağın akışı diyecekken Bir tiner kokusu yayılıyor şiirimden, Beyoğlu’nun herhangi bir sokağı Bir çocuğun ömrüne mızrak gibi saplanırken Sen hangi beyin oğlusun diyor Bu çocuklar bu yağmurda birbirine sarılırken Ben ellerin diyorum Şiirim üşümek diyor. Sözüm geçmese de artık Yüzünün aydınlığını Anlatmak istiyorum, Bir karanlık çöküyor şiirimin üstüne Bir çocuk ağlaması, Bir bomba patlaması, Bir evin göçüğünde kana bulanan Ay parçası aydınlık bir esmer yüz Annesi elleriyle Yavrusunun yüzünden Toz toprak kan temizliyor Ben insanlık diyorum Şiirim öldü diyor. Barış Çelimli |