İnsandım
Issız hüzün yumağı her hece
Ve an’ı mı kasvetle müjdeleyen bir gece Adı mavi konulmuşsa Korkulu düşlerin Huzurun ev sahibi olmuşsa Kan uykular Varsın Gün ayıp Güneş doğmasın Yol uzun Mesafe kısaydı Şuncacık ömrümde Hayatıma giren çıkanlar da olmadı değil hani Çoğu için Belki bir uğrak Belki bir durak Belki de bilinmez bir Han duvarı Hani yorgunlara yoldaşlık edipte Asla kendisi dinlenemeyen İnsandım! Ve hiç bitmiyordu Kendimle kavgalarım Özlemek sözcüğünü Sadece umut etmekten ibaret saysam da Çoğu zaman Bir çok şeyi özlüyorum Belki de bir ömür Belki de sonsuza değin K e n d i m e ait her şeyi özlüyorum Kendimi bulabilmem için Şimdi bana bir sığınak lâzım Sonsuza kadar üşütmeyen. Kulaklarımı sağır edercesine bağırıp çağırmayan Hadsizce diline geleni söyleyip Küfredip sövmeyen Üzülünce Annesizliğimi hissettirmeyen Öpüp koklayan Öyle şefkatli Öyle merhametli Bir de babasızlığıma iyi gelen Düşünüp düşlediğim gibi olmadı hiçbir şey Anneli şiirlere mahkum kalırken öksüzlüğüm Babamlı her hayalimde Yüreğime yurt kuruyordu yetimliğim Diyorum ki, Artık üşümesin çocukluğum Sağ yanımda güneş olsun Sol yanımda sevda gölgesi Öyle sonsuz olsun Bir ömür boyu beni koruyan Kollayan Öyle evim gibi Öyle sıcacık Ve adı sevda olsun öylesine!.. #hüzünlükent |