Layık olsaydı şayet ümmeti El Emîn’e
Ne zaafa düşerdi, ne zillet elemine...


Bir kalem ki, hiç sancı çekmemiş O nur için
Nereden bilebilsin "paye" ne?, onur niçin?
Niçin yadıyla yanar, sızlar serde genizler
Niçin hasretle kanar, küle döner benizler
Niçin edeb-i kelam, selam, salat O’nadır
Niçin onca ihtiram, hem iltifat O’nadır
Ve niçin ümmetini yormaz iken onca şer
Bir yetim gördüğünde boyunlar yana düşer.


Ey şemse uzanırken toprağa düşen elem!
Duygudaşım... Sırdaşım... Ufkuma ruşen kalem!
İşte vadettiğim gün, beklediğin o saat
Duygularıma ram ol, mürekkebini ç/ağlat
Anlat Hayy’ı ve Berr’i! Kaybolurken bu aciz
Furkan ile yetişen rehber kimdi; hangi iz?
Hasret odum alevsiz; nidam sessiz, külüm lâl
Yalvarırım ayrılma; bu gece yanımda kal
Kirpiğimi zorlarken nedamet nişanesi
Ne mazeret dinlerim, ne ilham bahanesi
Mağfiret murâdıyla arşa çıkarken âhım
Tövbelerle yıkansın ilâhî secdeğâhım
Taşsın yine sel olup gözyaşlarım ucundan
Ab ı hayat iksiri içeyim avucundan
Kemal-i tazim ile hislerimi kitab et!
A’sarın dimağına hitabetini tâb et.
Zor gelirse nefsime yalın gerçeği ikrar
Hem sıratı hatırlat, hem kabri tekrar tekrar
Kurutmadan aşk odum mürekkebin nemini
Nakşeyle izanıma o/nurun önemini
Varsın nice Nemrut’lar güneşime üflesin
Mucize uman varsa; aldırma sen... beklesin...
Veyl edip inayeti kendinden itenlere
Göster ayan ayeti "Gül"ü incitenlere...
Bir Gül ki; mürebbibi, hidayet Kitabının
Bir Gül ki; muhatabı, "Habîbim" hitabının
Bir Gül ki, çehresi şen; açken bazen kendisi
Lokmasını bölüşen; ümmetin Efendisi!
O’ydu ab-ı Kevser’i Sahara’da vahanın
O’ydu sırrına mazhar Sidretü’l Müntehâ’nın
Hüsrandaki son umut, hicrandaki yastır O
Sahra sulayan bulut, dostluğa kıyastır O
Aksini söylese de hergün haddini aşan
Sonsuz nâra yaklaşır O/nurdan uzaklaşan
Dense de bu/har diner, bu aşk-ı nebî yiter
Söndü dendiği anda bağrımı yarman yeter.


Arındır küllerinden; az eşele... eş hele!
Bir aşk ki en derinden; söner mi bu meşale?
İftiharımdır deyip uğrunda zahmet, çile
Arz eyle selamımı; hem layık-ı veçhile
Doldur ilham tasını sînemde gözelerden
Bir naat sun Resûl’e en nezih dizelerden
Ab-ı revan’dan hisse sana da kısmet olsun
Kondurduğun her buse inciye nisbet olsun
Bad ı saba üflerken huşuyla hû sesini
Kansın çorak gönüller, hissedip su sesini
Vuslat için ümmeti gün sayarken sinlere
Karışsın Fatiha’lar binlerce Yasin’lere...
Hakkını öyle ver ki muhabbetin, vefanın
Aşkına delil olsun Muhammed Mustafa’nın
Müşahede ederek ruhumun rüyetini
Nakşeyle afakıma nurlu silüetini
Can vermeden muradım takvimlerin elinde
Katedelim çağları bir zaman tünelinde
Dönüşü olmasa da; değil mi ki sebep yâr
Sürükle umudumu ardında diyar diyar
Zaman denen mefhumu çıkararak aradan
Varalım Medine’ye, başlayarak Hira’dan
Titrerken dudaklarım, dualarım ıslansın
Hasretimin incisi ummanla kıyaslansın
Giydirip her hecene libasını hayanın
Misafiri et beni Hatem-ül Enbiya’nın
Sükût-u hayalimde her zârım kârım olsun
Andığında adımı, o an baharım olsun
Renk katsın mucizeler gönlümün tuvaline
Gıpta etsin melekler bu mücrimin hâline
Muradımı arz ile Resul’üme; izinle
Tanıştır dostlarıyla, Sahabe-i Güzin’le
Semânın sînesine yine Bilal seslensin
Ruhum vecde gelerek uçmaya heveslensin
Yakışmaz deyip artık karanlık asumana
Kaçsın kara bulutlar uzakta bir limana
Aczimi idrak ile; bırak hep lâl olayım
Rahmet-i Rahmân ile hemdem, hemhâl olayım
Akrebin kıskacında kapı çalarken firak
Ecelin kollarına usulca beni bırak...


Ey sevgili kalemim... kadim dostum... sırdaşım!
Artık sana emanet duygularım... göz yaşım...
Kolay değil, bilirim; göstersen de itina
Ne mümkün layıkıyla O Nur’u medh-ü sena
Şayet acze düşer de tükenirse takatin
Nevme sirayet etsin ahdine sadakatin
Aynı ilahi aşkla uğrayıp düşlerime
Mihman eyle Resul’ü mavi gülüşlerime
Madem ki gamlı gülzâr rayihasından yoksun
Hiç olmazsa bir gecem asr-ı saadet koksun...


Bir naat yazmak gerek! Maksat olmalı hasıl
Bir naat yazmak gerek...bir başka; ama nasıl?


Mecit Aktürk *ARŞİV*