Bir bedene hapsettiler sevgileri
Adı bir Leyla, bir Mecnun oldu
Hepsi de ana değen geçici yeldi
Oysa, sevgi denen bitimsiz kordu.

Kiler görebildi hakikaten Kerem`i
Ben O`nu ışıldayan gözde bilirdim
Aslı`ya da biçtiler geçici o formu
O ise, hüznün koynunda bir yitirim.

Bir bulup bir kaybetmekti bu
Renge, şekle girer mi hiç
Uzanan eldi, kimindeyse tebessüm
Öyküsü buruk türküdekiydi vurgu.

Kavuşturan yollardaki hengâmeli bekleyiş,
Çok uzaklardan yüreğe değen
Geçmişi depreştiren, yaşatan duruş
Paylaştıkça artan dilde söyleyiş
Ve masum çocukların sevimliliği
Sevgi dedik adına, sevemez bencilliği.

Onu esir etmenin ne anlamı var
Hüzne uzansa da hayli ufuklar
Ararsan esenlikleri, ilk seni duyar

Hepsinin üstünde, sevgi özlenen
Her şeyden kıymetli, senle beslenen
İhanet etmeyen, güne güldüren
Ebedi var olan bin bir tutku var.

Ve görürürüz istersek sıradan yüzde
Kelebeğin kanadında, kuşun sesinde
Yağmurun rahmetinde o, umut perçini
Sen nerede gördün sevgi deneni?

Emeğin kokusunda yatan aslandı
Mucize değildi ancak, hayat katandı
Cisme değil ruha, akla yatandı
Sıratın kapısında anahtar, ateşe kalkan
Bize rağmen hep vardı o, fark bakanındı.

Onun ticareti öyle kar getiren ki
Hisseleri bitmez asla ömre bedeldi
İnsan, eşya, hayvan, nebat, türlü mahlûkat
Sevginin hatırına cana gelendi.

Aramayın uzaklarda, yüreğiniz var
Sakın ola onu kısma, olmasın hiç dar
Bırak her ne varsa girsin, sayarız elbet
Sevgi dokunmayan kalpler, ölür müebbet.

Oğuzhan KÜLTE