Birinci tekil şahıs baladıBeklerken, saçlarımı göstermedim kızıllaşan zamanın aklarına kollarını iki yana açmış bir yelkenli nasıl yalpalıyor, kendimden bildim okumaya yeni başladığım kitap olarak kıvrılmaya alışık olmayan kıyımda beyaz gül yaprağı insan kusur insan, münzevi bir ayaklanma zamana yayılan bir şeydi sevmek bilmeden ufacık anları birbirine teğelleyip yıllarcanın levhasında başa tuttur ve bak beklerken, hatırlama duvarının gömütlük olduğunu anladım Çehov’un dedesi toprak kölesiydi mesela bilip geçtim oradan anlatıcıydım yaşamaktansa yaşamak, şiirin dudaklarına yığılıp kanmaktı dinine inandığım biri beni oradan çekip alıncaya . |
Sarmak istedim düşene bir tekmede ben vurmayayım dedim.
Çünkü yerde yatan benim ruhumdu!
Onlar bunu göremezlerdi, gözlerinde perde vardı onların. Sürgünlerin vurgunlarına lanetlenmişlerdi.
Onlar kadar kirlenemediğim için özür dilerim hayat.