Tüm ömrün içine işler, bir gidişin acısı.
Her nefeste batar ya ciğerine,
Her hatırlayışta sızlatır ya kalbini o acı,
Her baharda, daha beter hissedersin kendini.
Acırsın kendine, çaresizlik sararken seni.

Tüm ömrün içine işler, bir gidişin acısı.
Bir şarkıyla kalkar kalbinin kabuk bağlamış yarası,
Deştikçe kendini, kanarsın ince ince,
Bir ses, bir koku darmaduman eder ya adamı.
Tadı tuzu kalmaz hayatın sanki,
Hazanda sanırsın kendini,
Kış geldi sanırsın ömrüne.
Ah o gidişin acısı ,ne biçim işler insanın içine.

Güldüğün bir an için kızarsın kendine.
Mutlu olmayı, fazla görürsün,
Utanırsın.
Hayatın sonundaymış gibi hissedersin.
Oysa aşk, hayatın her şeyidir;
Başı, sonu ve hatta tam ortası.
Bunu bilsen bile ,nasıl da işler o gidişin acısı.


"Üzülme " diyemem,
Hatta "unut" hiç demem.
O gidişin acısı, nasıl acıtır seni;bilirim.
Ama acı, olgunlaştırır hayatı,
Yoğurur düşüncelerini,
Seni sen yapar.
Diyeceksin ki,
"Bunları isteyen kim?"
O gidişin acısı, nasıl da yakar seni;bilirim,
Haklısın belki.

Ama bilirim, nasıl yandıysan,
Öyle söneceksin.
İşte o gün bir daha seveceksin.