izbe bir şehri kucaklıyor yüreğim
bu akşam rıhtımlar sessiz
kalabalıklar erken çekilmiş içeriye
yedi tepede yediveren gül hasreti
yüzün tunç gibi doğuyor şehrimin üzerine

telaşını erken toplamış kentin sakinleri
bir ben kalmışım tenhasında şehrin
yokluğun bir sır değil artık
sokaklara düşen evlerin gölgeleri
yüzüme portre çiziyor hasretini

bu akşam voltalar burgu
kelimeler gemici düğümü boğazımda
dudaklarıma vurulmuş susmalar
sürgüsü çekilmiş tüm sözcükler
yokluğunu yamalıyor içime

genzime tuzlu su kaçıyor
kule bakışların düşerken aklıma
sen gittin...
bu akşam anlamsız dalgalar,
limansız denizleri dövüyor

yalpa bir rüzgar vira esiyor
gözlerimden sıyırıp tuzlu suyu
yanaklarımın çukurlarına deviriyor
anlamsız bir boşlukta
gözlerim kapalı dünyaya
sahil bildiğim sahil değil
insan yüzemiyor gözyaşında