Safi mestane
Gök kubbenin atlasından
Burçlar inmiş gerdanına Melekler libas giyinmiş Kandil tutar yar yoluna Yedi kapının birinden Uzandı tuttu elimden Şavkı vurunca gözüme Sandım ki cennete düştüm Nefesi değdi yüzüme Su oldum kendi közüme Neşe ırmağında yüzüp Daldım âlem cümbüşüne Diyemedim bir çift sözü Tutuldu, atmadı nabzım Mestane eyledi yüzü Sandım ki ay parçalanmış Şaşıp halden hale girdim Coştum kondum dergâhına Cem eyledi cümle varım Sandım ki arşa ulaştım Meğer safi rüya imiş Yar cana tebahhur etmiş Yatak yorgan ter içinde Sandım ki kevserden geçmiş Uyandım açtım gözümü Kırık camdan yağmur inmiş Nemli duvar kokusundan Yar öylece içim geçmiş… |