fotoğrafın içine düşenler
bir resimden daha büyük düşünür
zihin ve düş’ün toprağında çerçeveden akar gerçek
uzar saçlarım benim de
bir çocuğun göğsüne



farkındalığın teninde ve
bir kumsalın incecik belinde
şehirler,otobüsler geçiyorum
kağıt kokusunda kanatarak ruhumu..
yürüyorum tazeliğine ırmağın
akşamın gülüşüne tutunduğum izler içindeyim
küçük şeyleri büyük hayallere süren
ay goncası
karanlığı tutan bahar
ki,
bir adam muhtemel ölümü de seviyor taş üstünde
tütüyor demlenen bakmaların hıçkırığı
yanık söylentiyle




Kuyuda çölü sevdim
bırak şu ellerimi
dokunduğum her tılsımda bağıran gökyüzü
ve sağır bir ayna
düş çiçeklerini kuş sesleriyle
avucuma toplayan
yalnızlığın kafesini dilimin bahçesinde
gezdiriyorum
dökülüyor sarmaşıklı anılar
bırak şu ellerimi

dışarıya bak


...